Hoi allemaal,

Ik ben volledig nieuw hier en heb al vele jaren chronische hyperventilatie. Alles is begonnen zo'n 17 jaar geleden. Mijn moeder is dan thuis vertrokken waardoor mijn vader zich volledig op de alcohol heeft gestort, en er dus niet voor me was. Ik moest m'n verdriet zelf verwerken, maar door de vele alcohol gerelateerde problemen van mijn vader heb ik de breuk dus niet kunnen verwerken. Later beviel ik dan van m'n eerste kindje en kreeg ik een post natale depressie. Mijn huisarts had dit niet door en lapte me telkens maar gewoon wat op, waardoor ik 9 maanden heb rondgelopen met een onbehandelde depresssie. Dit heeft z'n sporen nagelaten, waar ik tot op vandaag nog steeds last van heb. Hier is volgens mij de hyperventilatie onstaan, nu dus zo'n 11 jaar geleden. Door de jaren heen zijn de steeds weerkerende alcohol problemen van mijn vader gegaan en gekomen. Ik ben enig kind, dus alle zorgen kwamen steeds op mijn nek en ik ben dan ook nog eens iemand die zich alles aantrekt. Ik vluchtte in werken en werken en werken, zorgen voor mijn vader en al z'n problemen, een huishouden runnen met 2 actieve kids enz. Nooit heeft een arts eens op mijn pauze knop gedrukt voor een langere tijd. Ik mocht dan slechts enkele dagen thuisblijven en dan moest ik weer verder. Nu na al die jaren is mijn vader overleden begin januari van dit jaar. De eerste maanden waren hectisch door de omstandigheden. De dag voor mijn vader overleed verloor ik ook nog even mijn werk. Ik ben sindsdien thuis. Nu na 4 maanden alles rustig is geworden, de zorgen voor en van mijn vader zijn weggevallen komen de hyperventilatie klachten duidelijk boven te liggen. Nog noit zoveel last van gehad, hoewel mijn leven nu veeeel rustiger is en ik ook niet werk.

Ik wil hier dolgraag vanaf komen, na al die jaren dat het mijn leven heeft bepaald. Het is tijd dat het stopt! Ik wil terug leven! Daarom startte ik gisteren met HyperVen. Ik ben super gemotiveerd, maar tegelijk ook super angstig (oh ja, een angststoornis heeft zich het voorbije jaar ook al aangediend). Gisteren deed ik 2 sessies en toen ik 's avonds wilde gaan slapen kreeg ik ineens zo'n vreemd gevoel in mijn hoofd. Het leek of ik elk moment kon wegvallen. Ijl? Watten? Stolp? Dat was een nieuwe sensatie voor mij. Uiteraard ben ik nu weer angstig dat het slechter zal gaan en dat ik me nog beroerder zal gaan voelen. Ik ben dus op zoek naar steun en geruststelling. Ben zo bang dat ik zal flauwvallen ofzo.

Iemand die me moed kan inspreken ?

Alvast bedankt!

Hoi Cannon,

Best een heftig verhaal als ik dat zo lees.
Niet geheel vreemd dat hyperventilatie klachten naar boven zijn gekomen bij je.

Het gevoel van bijna flauwvallen en de controle te verliezen in een hyperventilatie aanval is voor de meesten hier wel bekend.
Toch is dit in 99 van de 100 gevallen niet zo. Je kunt hier vaak uitkomen door het gevoel maar gewoon over je heen te laten komen en niet in paniek te raken. Daarnaast helpt het verlengen van je uitademing ook goed. Adem 3 seconden in door je neus en adem 6 seconden met getuite lippen uit. Wacht vervolgens 5 seconden en adem weer in.

Als ik uit ervaring spreek omtrent het HyperVen programma, dan gebeurt er met name de eerste maand het meest met je lichaam. Goede en slechte dagen wisselen zich veelvuldig af. Ik denk dat het herprogrammeren van het ademhalingsstelsel toch meer met je doet dan je denkt. Het zorgt voor een soort van 'ontladingen' Naarmate het programma vordert zul je merken dat de slechte momenten steeds meer afnemen en de goede dagen niet meer op 1 hand te tellen zullen zijn.

Het is de kunst om gewoon door te zetten. Pas na 1 of 2 maanden kun je echt merken of HyperVen je vooruit heeft geholpen.

Sterkte ermee.

Hoi,

Ik wil je schrijven dat het heel herkenbaar is wat je vertelt en dat je zeker niet de enige bent in wat je ervaart en voelt......
Kijk alleen maar eens naar alle verhalen van iedereen op dit forum.
Zoveel herkenning en overeenkomsten met alle niet-te-omschrijven ellendige symptomen helpen mij in ieder geval te geloven dat ik echt niet alleen sta in dit vreselijke gevoel en gek genoeg sterkt mij dat een beetje.....

Het is heel pittig en doordat het al kennelijk zo lang in je systeem zit (voor mij helaas 30 grrrrrrr jaren) heeft het echt de tijd nodig om te kunnen resetten, echt gun jezelf de onbepaalde tijd door elke dag, voor zover dat in je mogelijkheid ligt te HyperVennen.
Ik had bijvoorbeeld een luchtweginfectie en kon bijna 1,5 week niet oefenen. Ik vond het vreselijk want ik dacht, perfectionist dat ik ben en vele mensen met chronische hyperventilatie kampen met perfectionisme , alles stort nu in omdat ik verplicht even moest stoppen. En alleen al het er gewoon te laten zijn en acceptatie van de situatie gaf al weer wat lucht en rust.....

Ik weet ook dat het bij iedereen een andere tijd nodig heeft om te herstellen.
Ik ben ruim drie maanden bezig en kamp nog elke dag met dat ondeschrijvelijke gevoel. Gister en eergisteren nog, zo intens naar en slecht op straat en in de winkels, heel verdrietig en frustrerend en denk ik ook, helpt het allemaal wel, waarom heb ik zo intens dat gevoel van flauwvallen, slapte, trillen en noem het maar op maaaarrrrrr er zijn ook echt al betere gevoelens van “ gewoon” voelen aanwezig, de ene dag wat meer dan de andere dag dus DOORZETTEN met HyperVen ook al voelt het nu nog beroerd.
De eerste 2, 2,5 maand werd het bij mij alleen maar erger en door op het forum te lezen en af en toe contact te zoeken om toch bevestiging te vinden dat het Okay is wat ik ervaar, weet ik dat het sowieso voor echt iedereen anders is. De 1 merkt al met twee weken verschil en de ander met vijf maanden....

Wat ik wel zeker weet is dat er (bij mij heeeeeel langzaam, ik heb helaas ook een angststoornis er aan over gehouden) verbetering komt, echt waar.... heel zachtjes, het komt, het zit erin.....
Houd vol!!!!!

Heel veel succes en probeer aardig, lief en rustig voor jezelf te zijn, het komt goed...
Tis nu tijd voor jou.

Liefs

Hoi,

Bedankt al voor jullie fijne reacties. Ik ben het meeste bang voor de hyperventilatie symptomen op momenten dat ik samen ben met mijn kindjes (11j en 8j). Ik probeer me dan af te zonderen, maar van zodra ze merken dat ik wat langer dan normaal in m'n kamer blijf, dan komen ze me natuurlijk achterna. Zeker de jongste is nog graag dicht bij mama. Ik ben zo onwijs bang dat ik ga flauwvallen of inzakken in hun bijzijn. Ik zit natuurlijk met vele verschillende aspecten die tegelijk spelen en soms weet ik niet waaraan het allemaal ligt. Ik ben nog volop in de verwerking van de dood (onverwacht) van mijn vader, met wie ik zoals ik al vertelde heel veel bezig was. Bewust en onbewust 24/7, ook al woonde hij niet bij me. Dat is nu allemaal weggevallen. Ook de scheiding van mijn ouders, die ik door toedoen van mijn vader, niet heb kunnen verwerken speelt soms nog. Ook al heb ik dat uiteraard volledig aanvaard.

Daarenboven vecht ik al jaren tegen die nare symptomen van de chronische hyperventilatie. Ik voel me bijlange niet elke dag even prettig. Meestal heb ik geen energie, voel ik me vaak duizelig, krijg ik soms paniekaanvallen, trillende benen. In het bijzijn van mijn kinderen en mijn man probeer ik me goed voor te doen, maar dat wreekt zich achteraf natuurlijk. Want doen alsof wekt ook stress op.
Ik merk wel op dat ik in de 4 maanden dat ik thuis ben, nu veel meer energie heb dan voorheen. Maar de enkele (3-tal) goede dagen worden nog steevast gevolgd door een aantal rotte dagen waarop ik amper vooruit kom. Ik vind dat zo frustrerend en ben dan vaak teleurgesteld in mezelf (fout, ik weet het)
Ik ging de voorbije maanden al vaak naar een psycholoog en dat leek goed te werken, maar ze is zelf al 9 weken out ... en dus kan ik even niet bij haar terecht.

Nu door het wegvallen van de zorgen omtrent mijn vader en het niet hebben van een job, heb ik plots zoveel meer tijd. Waarschijnlijk juist daarom dat ik nu alles in mijn nek krijg, meer als tevoren. Ik heb nu de tijd om het te merken, terwijl ik vroeger maar door ging. Ik hoop dat het in de toekomst (en dankzij HyperVen) beter zal gaan en ik EINDELIJK terug mezelf kan zijn. Zonder die domme bezorgdheid en angst.