Hoi,
Hou de website al een tijdje in de gaten en wil nu ook mijn persoonlijke verhaal delen, in de hoop dat mensen er herkenning in vinden.
Het begon allemaal bij mij na een periode met veel
stress vorig jaar. Mijn oma was gestorven, ook mijn hond was na 15 jaar gestorven, ik kreeg ruzie met een van mijn beste vrienden, het ging niet zo lekker op professioneel vlak, enzovoorts. Bovendien viel ik op een keer flauw zonder reden. Ik begon me vooral in dit laatste zodanig druk te maken dat ik nadien nog meerdere malen onwel wordt zonder enige aanleiding, maar dan zonder flauwvallen. Ik kreeg dan bloeddrukvallen, hartoverslagen en begon te zweten met een erg bleek gezicht. Dit gebeurde op de raarste momenten: terwijl ik gewoon rustig een boek zat te lezen, in de wachtzaal bij de dokter, ... Ik begon me zo zorgen te maken dat ik er angstig van werd. Heb ik een erge ziekte? Neemt de huisdokter mijn verhaal niet serieus? Val ik zo dadelijk dood? Met andere woorden: ik begon hypochondrisch te worden.
Na meerdere malen aandringen werd ik doorgestuurd naar een hartspecialist. Die vond structureel geen problemen aan mijn hart en ook een 24-uursholter gaf niets alarmerend. Toch bleven de
klachten. Ondertussen voelde ik me 24/7 licht in het hoofd, had ik tintelingen, ik liep wankel, was constant moe, kon me op niets meer concentreren, had druk in de oren en de borst, soms steken nabij het hart, enzovoort. Op een moment werd ik zelfs even doof aan 1 zijde van mijn oor met een harde piep nadien. Ook had ik zeer veel problemen met erg verzwakte nekspieren (die aan de basis van de schedel). Het voelde alsof ik er wel was, maar dan ook weer niet. Ik voelde me niet 100% helder en het leek alsof alles zo onwerkelijk was, een zeer moeilijk uit te leggen gevoel. Een heleboel vage, maar toch zeer vervelende en in mijn ogen ernstige
klachten. Ik kreeg daardoor steeds meer en meer angst. In mijn gedachten heb ik elke ziekte gehad: van een hersentumor tot MS, een aankomende hartaanval en zelfs de meest zeldzame spierziekten. Het opzoekwerk op internet maakte me nog meer gek. Het was zelfs zover gekomen dat ik niet meer bij mijn opa op bezoek kon gaan omdat ik angst had. Ik voelde me ook gewoon slecht met dat lichte gevoel in het hoofd en druk op de borst die constant aanwezig bleven. Uiteindelijk heb ik ook nog MRI en CT scans laten doen van mijn hersenen en een spirometrie maar ook dat was in orde.
Ondertussen sukkelde ik al maandenlang met de
klachten. Uiteindelijk bleek de
diagnose:
chronische hyperventilatie. In tegenstelling tot wat ik steeds dacht is
HyperVentileren niet altijd het hevig in- en uitademen en naar adem snakken. De chronische vorm is gewoon een constant verkeerd ademhalingspatroon waardoor je er dag in dag uit last van hebt. En dit gebeurt vaak onbewust! Je lijf is gewoon geraakt aan de ontregelde ademhaling en daarmee samengaande pH in het bloed (door een veranderende CO2 spanning). Het gaat dus niet om zuurstof maar om CO2.
Ik zou daarom willen zeggen aan de mensen die deze vage
klachten hebben: laat zo snel mogelijk onderzoeken of je
chronische hyperventilatie hebt. Haal het aan bij je huisdokter. Het is een aandoening die nog steeds onderschat wordt en waar niet elke huisdokter meteen aan denkt. Je kan dit laten testen door onder andere een slagaderlijke prik die naar bloedgas kijkt en een
hyperventilatiesyndroomtest die naar je uitgeademde CO2 waarden kijkt. Wacht hier niet te lang mee, doe dit vooraleer je angst om een ernstige ziekte je leven overneemt. Want dat heeft het bij mij gedaan. Ik heb maandenlang last gehad van vage
klachten die ik niet kon thuisbrengen. De druk op de borst, ontregelde ademhaling en lichte gevoel in het hoofd waren zeer hardnekkig en zeer moeilijk weg te krijgen. Ik stond op met de gedachte: "weer een dag dat ik ziek ben". Ik voelde me moedeloos, alsof het leven niets meer te bieden had dan afzien door deze stomme ziekte en alsof ik er nooit meer vanaf zou geraken. Ik heb dan ook verschillende dagen in bed doorgebracht en meerdere tranen gelaten omdat het even te veel werd.
De sleutel is makkelijk gezegd, maar moeilijk gedaan: verzet je gedachten. Probeer er niet aan te denken. Denk aan iets positief, waar je vroeger veel plezier aan hebt gehad. Doe dingen waarvoor je uiterste concentratie nodig hebt om de ziekte toch even te vergeten. Laat angst en
stress je leven niet overnemen. In het begin is dit zeer moeilijk. Denk dan gewoon: "ik heb al vele aanvallen gehad en ik leef nog steeds, het is gewoon even vervelend maar gaat steeds weer over". Ontspanningsoefeningen helpen daarbij echt, en zeker evenwichtsoefeningen omdat je je daarop erg moet concentreren. Ga naar een fysiotherapeut en leer opnieuw correct ademhalen. Je ademhalingspatroon en pH in het bloed moeten zich opnieuw normaliseren en dat neemt tijd. Veel tijd, maar heb gewoon geduld. Het lukt niet als je constant op je ademhaling zit te letten: dit moet een automatisch proces zijn en iets dat je niet moet forceren. Doe het in stappen en geef het tijd. Als je niets onderneemt, gebeurt er niets en blijf je sukkelen. Bachbloesem mix 84 kan ook helpen. Af en toe je adem eens goed inhouden zodat CO2 zich kan ophopen in je longen. Ik heb ook eens een kalmeringspilletje genomen (Diazepam). Eenmalig omdat ik deze ziekte zelf wou overwinnen. Maar het deed me wel beseffen hoe opgejaagd ik me in het dagelijkse leven voelde en hoe afwijkend mijn ademhaling was geworden.
Wees gewoon positief, heb plezier, doe de dingen die je graag doet zonder angst en let niet constant op je ademhaling en zoek eventueel professionele hulp. Zoek afleiding en geef het tijd. Het is niet makkelijk en het duurt lang, maar uiteindelijk word je er wel voor beloond. Ik zelf heb soms nog last, maar het is al veel minder dan voorheen en kan mijn normale leven hervatten. Hopelijk ben ik dicht bij complete genezing.
Hopelijk herkennen veel mensen zich in dit verhaal /
symptomen en zet ik ze hiermee op de goede weg!
Succes
