Het verhaal van een alleenstaande moeder

Hoi allemaal, hier het verhaal van een alleenstaande moeder. Ik ben nu al weer 2 maanden gestopt met de HyperVen therapie. Ik geloof ook wel in het verhaal van Janne. Je bouwt na een hyperventilatie aanval allerlei angsten op. Toen ik al heel ver was met de therapie, en ik me lichamelijk beter voelde, bleven die angsten nog duidelijk aanwezig. Uiteindelijk ben ik wel weer steeds meer gaan doen. En nu ik al twee maanden ben gestopt, gaat het echt stukken beter!!! Er zijn dagen dat ik geen enkele “maar” meer in mijn hoofd heb. Nu doe ik doe alles weer gewoon. Er is natuurlijk ook weleens een minder dagje, maar dat lijkt me logisch.

Ik moest één halve dag arbeidstherapeutisch aanwezig zijn

Ik heb geboft met een hele lieve arboarts die me die hele HyperVen periode (vanaf december) de ruimte heeft gegeven op te knappen. In plaats van 4 dagen op een basisschool te werken, moest ik één halve dag arbeidstherapeutisch aanwezig zijn. Dat mocht ik dan uitbreiden als ik zelf behoefte had aan meer… Zo heb ik op mijn eigen tempo mijn werk weer op kunnen gaan pakken.

Eindelijk krijg ik de zo verlangde rust in mijn leven

Inmiddels sta ik 2 al weer dagen per week voor de groep. Tot de zomer blijft dit zo en ik heb aangegeven volgend schooljaar ook 2 dagen te willen werken. Oke, qua inkomen ga ik erop achteruit, maar gelukkig kan het voor een jaar of 2. Maar eindelijk krijg ik de zo verlangde rust in mijn leven. En de tijd om nog verder op te knappen en te genieten van mijn zoontje die bijna alweer naar groep 2 gaat.

Het verhaal van een 30 jarige alleenstaande moeder

Tot zover het verhaal van een 30 jarige alleenstaande moeder, die genoeg ellende over zich heen heeft gehad en nu heel bewust aan het genieten is van het leven!! Trouwens wat mijn ademfrequentie betreft: voor mij is nu normaal 6 x per minuut.

Groetjes, heel veel sterkte allemaal en zeker niet de moed verliezen. Er zijn er al velen voorgegaan die ook opgeknapt zijn!!

Jessie