Nog een keer mijn verhaal

Op verzoek van diverse lotgenoten wil ik nog een keer mijn verhaal plaatsen. De reden hiervan is dat ik als geen ander weet wat wij doormaken en ik het als een wederdienst zie voor wat Rob van HyperVen al die tijd voor mij en vele anderen op dit forum heeft betekend. 

Ik kreeg een eerste aanval tijdens mijn werk

Bij mij begon chronische hyperventilatie nu zo’n 13 jaar geleden, nadat mijn vader een diagnose kreeg dat hij nog maar een korte tijd te leven had. Hij was toen pas 54 en het bericht hakte er toen ongenadig in. Ik kreeg een eerste aanval tijdens mijn werk en na onderzoeken met hartfilmpjes bleek er ‘niets’ aan de hand te zijn. Ik bleef echter duizelig en uiteindelijk na 1,5 jaar kwam een fysiotherapeut er achter dat ik verkeer ademde, hyperventilatie dus. Na de diagnose en wat oefeningen werden de symptomen en klachten langzaam minder, maar ik merkte door de jaren heen dat er altijd wel wat sluimerde. 

Iedere dag het gevoel te hebben dat het je laatste dag is

Tot 2 jaar geleden ik na vele drukke en gestresste jaren een mega hyperventilatie aanval kreeg. Huisarts erbij gehaald die wederom de diagnose chronische hyperventilatie stelde. Diep in je hart weet je het wel, maar op dat moment schrik je toch weer. Het bleek toch een behoorlijk chronisch karakter bij mij te hebben, wat resulteerde in iedere dag weer het gevoel te hebben dat het je laatste dag is, heel eng allemaal. Hierbij kwamen ook allerlei angsten om de hoek kijken. Ik kan het zo gek niet opnoemen of ik kreeg er wel last van. Jarenlang had ik gevlogen, en nu las ik boekjes over vliegangsten. 

Tsja, dan komt het moment dat je gaat zoeken naar een oplossing. Ik heb in die periode van alles geprobeerd:

• hypnotherapie
• ademtherapie
• gesprekken met hulpverleners
• allerlei boeken gekocht
• heil proberen te zoeken in Homeopathische geneesmiddelen
• een sjamaan bezocht
• Braintapes gekocht
• Kortom, er is genoeg te koop voor een desperaat persoon. 

Uiteindelijk besloot de HyperVen therapie te gaan proberen

Uiteindelijk was mij de site van HyperVen opgevallen. De site was net zo’n beetje in de lucht en ik las wat opbeurende postings van mensen die er toen mee bezig waren. Ik was in die periode wel therapie-moe en uiteindelijk besloot ik een aantal maanden later de HyperVen therapie te gaan proberen. In oktober 2003 begon ik en in februari 2004 stopte ik. Ik begon op 62 seconden en eindigde op 155 seconden gemiddeld.

Uiteindelijk bleef ik op 155 seconden hangen

Ik heb de therapie later een paar keer nog voor een week of drie gevolgd, gezien ik een aantal essentiële punten niet volgens de therapie deed. Ik haalde tussendoor een snufje lucht of was te gespannen bezig. Uiteindelijk bleef ik op die 155 seconden hangen. Zo af en toe pak ik de therapie er nog eens bij en constateer ik dat ik blijf hangen op mijn gemiddelde.

Wat is er nu veranderd?

Wat is er veranderd in die periode:

• Angsten zijn tot een nulpunt gereduceerd.
• De toekomst is iets waar ik weel positief naar kijk
• Ik ervaar dat ik weer redelijk normaal in het leven sta.

Ik ben er dus weer voor 85% en dat is de overwinning die ik met HyperVen heb bereikt. De overige 15% zijn nog wat restklachten die puur nog te maken hebben met het vinden van een stukje rust. Die restklachten zijn eigenlijk wat duizeligheid wanneer ik druk ben. Dat is iets wat ik na vele jaren van onrust een plek probeer te geven. Ik heb daar nog wat hulp bij van een Cesar Therapeut die dat evalueert met me. Ik moet ook niet te ongeduldig worden, ook dit heeft nog even tijd nodig, uiteindelijk zal dat ook gaan slijten.

Het maakt het leven zoveel prettiger

Ik weet dus wat de therapie bij mij en nog wat vaste bezoekers van dit forum heeft gedaan. Vandaar dat ik probeer wat twijfelaars over te halen om te gaan beginnen met HyperVen. Nogmaals, het maakt het leven zoveel prettiger. En voor de duidelijkheid, ik heb echt geen aandelen 🙂

Marco